The role of academic pharmacists in science and research

Każdego dnia farmaceuci pracujący w środowisku akademickim w zakresie nauk podstawowych i stosowanych muszą równoważyć swoje zamiłowanie do poszukiwań i odkryć z innymi ważnymi rolami. Należą do nich publikowanie prac, występowanie na konferencjach, inspirowanie młodych ludzi poprzez ich nauczanie, a nawet zewnętrzne egzaminowanie.

Jednakże ci farmaceuci nie chcieliby, aby było inaczej. Godziny pracy mogą być długie, ale istnieją możliwości rozwoju kariery, pracy w środowisku międzynarodowym i potencjalnego wniesienia prawdziwego wkładu w rozwój społeczeństwa.

Jayne Lawrence, szefowa grupy biofizyki farmaceutycznej w King’s College London, mówi, że już w wieku 16 lat wiedziała, że chce zostać badaczem w przemyśle farmaceutycznym. Teraz zbudowała udaną karierę w środowisku akademickim.

W King’s jej badania koncentrują się na poprawie dostarczania leków o niskiej masie cząsteczkowej i biomolekuł, takich jak DNA i siRNA (short interfering RNA).

„Środowisko akademickie korzysta z wiedzy, jaką farmaceuta wnosi do zrozumienia pacjenta”, mówi Lawrence. „Na przykład, pomagając myśleć o pacjencie podczas projektowania leku.”

Mówi, że farmaceuta rozważy, w jaki sposób pacjenci faktycznie przyjmują leki, w tym ile wstrząśnięć butelką prawdopodobnie wykonają, gdy etykieta mówi, że należy dobrze wstrząsnąć.

„Jest to ważne przy projektowaniu postaci zawiesiny”, mówi. „W przypadku pacjenta, który ma ograniczony odruch połykania, lub pacjenta, który miał udar i nie może połykać, istnieje potrzeba opracowania odpowiedniej postaci płynnej. Ta wiedza jest podstawowa dla farmaceuty i pomaga zaprojektować odpowiednie preparaty.”

Lawrence jest również oddelegowana do Królewskiego Towarzystwa Farmaceutycznego (RPS) jako jego główny naukowiec i komentuje kwestie związane z naukami farmaceutycznymi w mediach. Jej rada dla wszystkich zainteresowanych pracą w środowisku akademickim brzmi: zrób doktorat, póki jesteś młody, i podejmij przynajmniej jedno stanowisko podoktorskie.

Przejście do środowiska akademickiego

Lawrence ukończyła studia farmaceutyczne na Politechnice w Liverpoolu i odbyła roczne szkolenie przedrejestracyjne w zakresie farmacji środowiskowej i przemysłowej. Rozpoczęła swoją karierę akademicką jako wykładowca farmacji w Chelsea College London University, który później połączył się z King’s.

„Dostałem wykłady na zwykłej konkurencyjnej podstawie po wywiadzie jako doktorant drugiego roku. Do złożenia wniosku zachęcił mnie jeden z moich ówczesnych promotorów i uznałem, że nie mam nic do stracenia, składając wniosek” – mówi.

„Pracowałem w Chelsea jako pełnoetatowy wykładowca, jednocześnie kończąc moje eksperymenty i pisząc doktorat, który ukończyłem w ciągu trzech lat. Zamierzałam pracować w przemyśle po ukończeniu doktoratu, ale zdałam sobie sprawę, że w głębi serca jestem naukowcem.”

Tymczasem Simon MacKay, profesor chemii medycznej w Strathclyde Institute of Pharmacy and Biomedical Sciences, ma ponad 25 lat doświadczenia w dziedzinie chemii medycznej, ukończywszy University of Bath i University of Manchester.

Jego szczególnym obszarem zainteresowań badawczych jest odkrywanie leków na raka. Jest głównym badaczem w programie finansowanym przez Cancer Research UK o wartości 3 milionów funtów, którego celem jest zidentyfikowanie małych cząsteczek inhibitorów w leczeniu raka prostaty. W ciągu ostatnich kilku lat pozyskał ponad 4,8 mln funtów z funduszy zewnętrznych na projekty związane z odkrywaniem leków.

„Moja ścieżka kariery była dość standardowa dla farmaceuty akademickiego” – mówi. „Chociaż dzisiaj nie jest tak łatwo zakwalifikować się do tej dyscypliny, ponieważ o wiele trudniej jest zdobyć praktyczne umiejętności w zakresie chemii. Jest mniej pracy laboratoryjnej związanej z tworzeniem molekuł, aby uzyskać tytuł doktora. Oznacza to, że wielu absolwentów studiów licencjackich podąża drogą formuł farmaceutycznych.”

Podobnie jak Lawrence, MacKay, kończąc doktorat na UCL, początkowo zamierzał pracować w przemyśle farmaceutycznym. „Tym, co przekonało mnie do środowiska akademickiego, był element dydaktyczny mojego doktoratu i możliwość pracy jako niezależny badacz, gdzie mogłem wybrać swoje punkty zainteresowania”, mówi.

Znajdywanie funduszy

Lawrence przyznaje, że znalezienie funduszy może być wyzwaniem. „Doświadczenie nauczyło mnie, aby być kreatywnym podczas składania ofert”, mówi. „Obejmuje to wybór współpracy z ludźmi, którzy cieszą się dobrą reputacją, uzupełniają twoje umiejętności i mają te same cele.”

David Thurston, profesor odkrywania leków w Instytucie Nauk Farmaceutycznych i na Wydziale Farmacji w King’s College London, koncentruje się na odkrywaniu sekwencyjnie selektywnych środków interferujących z DNA jako leków przeciwnowotworowych oraz jako narzędzi biologii chemicznej do hamowania czynników transkrypcyjnych. Był również zaangażowany w odkrywanie nowych antybiotyków i inhibitorów interakcji białko-białko, rozwój nowych metodologii bioanalitycznych oraz badania nad medycyną spersonalizowaną.

otrzymał finansowanie od rad badawczych i organizacji charytatywnych zajmujących się nowotworami i mówi, że coraz częściej kierownictwo uczelni będzie oczekiwać od młodych wykładowców uzyskania finansowania i zbudowania zespołu badawczego.

„Możesz awansować, wykazując zdolność do robienia tego”, mówi Thurston. „Musisz być wytrwały, aby zdobyć potrzebne pieniądze, więc wybierz dziedzinę, która jest twoją pasją. Ja zawsze kochałem chemię medyczną.”

Zdobycie awansu

Ścieżka kariery dla niepraktykującego farmaceuty na uniwersytetach jest zazwyczaj taka, aby rozpocząć pracę jako wykładowca i awansować na starszego wykładowcę, wykładowcę i profesora. Uzyskanie międzynarodowej reputacji w zakresie badań i podejmowanie zewnętrznych ról pomoże farmaceucie uzyskać awans w środowisku akademickim.

Na przykład Lawrence zasiada w wielu komitetach krajowych, w tym w Akademii Nauk Farmaceutycznych jako wiceprzewodniczący, w Brytyjsko-Irlandzkim Towarzystwie Uwalniania Kontrolowanego jako skarbnik oraz we Wspólnej Grupie Neutronowej Instytutu Fizyki i Królewskiego Towarzystwa Chemii.

Dodatkowe pozycje

Kevin Shakesheff, profesor zaawansowanego dostarczania leków i inżynierii tkankowej na Uniwersytecie w Nottingham, mówi, że farmaceuci muszą przyjąć różnorodność, aby się rozwijać. Może to obejmować pracę za granicą, regularne publikacje lub zakładanie firm typu spin-off związanych z ich pracą. Zdobywanie nagród może również wyróżnić farmaceutów z tłumu.

Shakesheff odbył stypendium podoktorskie NATO w Massachusetts Institute of Technology i jest współautorem wielu publikacji. Na liście jego wyróżnień znajduje się nagroda za osiągnięcia badawcze w dziedzinie nauk farmaceutycznych.

Wprowadził również spółki spin-off Critical Pharmaceuticals i RegenTec. Wierzy, że możliwość uruchomienia powiązanych firm pomaga wypełnić lukę komercyjną przy podejmowaniu badań, których ukończenie może zająć dekadę.

„W środowisku akademickim strona komercyjna daje ci znaczenie, a badania utrzymują cię w czołówce. Na dodatek uwielbiam uczyć studentów, którzy są zainteresowani nauką” – mówi.

Podobnie jak Shakesheff, Thurston założył i sprzedał firmy biotechnologiczne. Był współzałożycielem onkologicznej firmy biotechnologicznej Spirogen w 2000 roku, pełniąc funkcję jej głównego stratega do 2011 roku. Napisał również podręczniki, w tym Chemia i farmakologia leków przeciwnowotworowych, opublikowane przez CRC Press.

Zarówno Shakesheff, jak i Thurston pracują również jako egzaminatorzy zewnętrzni. Thurston jest egzaminatorem zewnętrznym dla kursu MSc farmakologii raka na Bradford University.

„Możesz zgłosić się na ochotnika do bycia egzaminatorem zewnętrznym, co jest dobrą rzeczą do zrobienia, ponieważ pozwala zobaczyć najlepsze praktyki w akcji”, mówi. „Możesz włączyć to do własnego nauczania i współpracować z innymi instytucjami, aby poprawić program nauczania.”

Wyzwania

Akademia nie jest łatwą opcją dla farmaceutów – Shakesheff mówi, że 80% pracy w środowisku akademickim jest wokół porażki. „Możesz nie dostać grantu lub coś pójdzie nie tak z twoimi badaniami, ale sukcesy są fantastyczne i pozostają z tobą przez całą karierę” – mówi.

Wyjaśnia, że obciążenie pracą w środowisku akademickim może być duże, więc farmaceuci muszą cieszyć się wszystkimi częściami pracy i mieć dobre umiejętności zarządzania czasem.

Sukces w środowisku akademickim

Duncan Craig, dyrektor szkoły farmacji UCL, nadal praktykuje jako farmaceuta i przytacza ilość pracy w środowisku akademickim jako zarówno błogosławieństwo, jak i przekleństwo.

„Twoje obciążenie pracą jest w dużej mierze samookreślone” – mówi. „To ty decydujesz, jak duża jest twoja grupa badawcza i jak zrównoważyć działalność dydaktyczną i badawczą. Aby odnieść sukces, trzeba być kreatywnym, samodyscyplinarnym i zorganizowanym.”

MacKay dodaje, że cierpliwość i wytrwałość to cechy osobowości niezbędne do osiągnięcia sukcesu w środowisku akademickim, ponieważ często trzeba czekać latami, aby zobaczyć efekty swoich badań.

Jak w przypadku innych profesorów, rola MacKaya jest szeroka. Jest aktywnym członkiem Royal Society of Chemistry i RPS, na przykład. Mówi, że farmaceuci muszą również być w stanie współpracować z krajowymi i międzynarodowymi zespołami, ponieważ trudno jest odnieść sukces w badaniach akademickich na własną rękę.

Współpraca międzynarodowa

Jak farmaceuci stają się coraz starsi w środowisku akademickim, często otrzymują zaproszenia do przyłączenia się do interesujących sieci, uczestniczenia w międzynarodowych konferencjach, a nawet są proszeni o składanie zeznań przed komisjami rządowymi, mówi Christine Bond, przewodnicząca Pharmaceutical Science Expert Advisory Panel i profesor podstawowej opieki zdrowotnej (farmacja) na Uniwersytecie w Aberdeen.

Możliwość współpracy międzynarodowej również dobrze służyła Craigowi przez lata – współpracował z zespołami akademickimi i przemysłowymi między innymi w Brazylii, Włoszech i Arabii Saudyjskiej.

Nauczanie

Dodaje, że nauczanie bardzo się zmieniło na przestrzeni lat i jest podekscytowany nowymi metodami nauczania mieszanego oraz wykorzystaniem technologii. Z zadowoleniem przyjmuje strumieniowe przesyłanie wykładów, na przykład, i wirtualne środowiska uczenia się, które pomagają uczniom poprawić ich umiejętności interakcji z pacjentem.

Bond wyjaśnia: „Uniwersytety są jak firmy w dzisiejszych czasach i istnieją wyraźne oczekiwania dotyczące tego, co powinieneś dostarczyć w swoim nauczaniu, badaniach i poza instytucją, gdzie dostajesz się mieszać z ludźmi, którzy mogą coś zmienić”, mówi.

Bond pozostaje ambitny, chociaż niechętnie uczy mniej niż kiedyś i tęskni za interakcją ze studentami. Dodaje: „To inspirujące widzieć młodych ludzi zainteresowanych twoim zawodem.”