Whitetopping to pokrycie istniejącej nawierzchni asfaltowej warstwą betonu portlandzkiego. Whitetopping dzieli się na rodzaje w zależności od grubości warstwy betonu oraz od tego, czy warstwa ta jest związana z podłożem asfaltowym. W przypadku whitetoppingu niezwiązanego, zwanego również whitetoppingiem konwencjonalnym, stosuje się beton o grubości 20 cm (8 cali) lub większej, który nie jest związany z asfaltem. W whitetoppingu związanym stosuje się beton o grubości od 5 do 15 cm (2-6″) związany z nawierzchnią asfaltową i dzieli się go na dwa rodzaje: cienki i ultracienki. Wiązanie wykonuje się poprzez teksturowanie asfaltu. Cienki whitetopping wykorzystuje warstwę związaną betonu o grubości 10-15 cm (4-6″), natomiast warstwa ultracienka ma grubość 5-10 cm (2-4″). Ultrathin whitetopping jest odpowiedni do lekkich zastosowań, takich jak drogi o małym natężeniu ruchu, parkingi i małe lotniska. W niektórych cienkich nakładkach whitetoppingu i prawie wszystkich nakładkach ultrathin whitetoppingu stosuje się beton zbrojony włóknami.
Whitetopping nadaje się do nawierzchni asfaltowych o niewielkim stopniu zniszczenia, chociaż w razie potrzeby można dokonać napraw asfaltu. Jeśli nawierzchnia jest bardzo zniszczona, należy ją całkowicie usunąć i położyć nową nawierzchnię betonową. Nawierzchnia ta powinna być stosunkowo twarda. Na podbudowach asfaltowych o dużej lepkości znacznie zwiększa się degradacja nakładek. Jeśli konieczne jest zachowanie spadku lub odległości między nawierzchnią a mostem, asfalt można sfrezować tak, aby wysokość nawierzchni nie uległa zmianie. Whitetopping wymaga jednak, aby warstwa asfaltu miała grubość co najmniej 7,5 cm (3″). W razie potrzeby pod mostem można ułożyć odcinek nowej betonowej jezdni z łagodnymi spadkami po obu stronach, które stykają się z fragmentami drogi pokrytymi białą nawierzchnią.