Płyty tektoniczne powstają i oddalają się od siebie na grzbietach śródoceanicznych. Pewna część tego procesu rozdzielania płyt może zachodzić przez rozciąganie skorupy, co skutkuje złożonym układem uskoków rozciągających. Wzgórza abisalne, najbardziej wszechobecne cechy topograficzne na Ziemi(1), są uważane za produkt tego uskoku(2,3). W modelu tym powstaje dolina osiowa, w której aktywność uskoków jest najbardziej skoncentrowana. Topografia generowana przez „zamrożone” uskoki, wypływająca z doliny osiowej, jest wizualnie i statystycznie podobna do obserwowanych wzniesień abisalnych tworzących się na wielu wolniej rozprzestrzeniających się grzbietach. Uskoki wydają się być zastępowane przez nowe uskoki, ponieważ ich przesunięcie zmienia lokalne pole naprężeń. Nie potrzebujemy zatem czasowej zmienności magmatyzmu, jak wymagały niektóre wcześniejsze modele(4-6), by kontrolować odstępy między uskokami lub ich przesunięcia. Wyniki naszego modelu sugerują, że nieregularność rzeźby wzgórz abisalnych może wynikać z samoorganizującego się krytycznego stanu naprężeń w centrach rozprzestrzeniania się.