Yasser Arafat
(1929-2004)
Pistolet i gałązka oliwna
W 1974 roku Yasser Arafat przemówił do Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Powiedział, że w jednej ręce trzyma gałązkę oliwną na rzecz pokoju, a w drugiej pistolet bojownika o wolność. Dwadzieścia lat później on i izraelscy przywódcy Peres i Rabin otrzymali Nagrodę Pokojową za to, że wybrali gałązkę oliwną, podpisując w Waszyngtonie tzw. porozumienia z Oslo. Porozumienie miało na celu pojednanie między Izraelczykami i Palestyńczykami.
Arafat dorastał w Kairze i Jerozolimie. Brał udział w wojnie przeciwko nowemu państwu Izrael w 1948 roku, kiedy to wielu Palestyńczyków zostało wypędzonych. Jako wykwalifikowany inżynier, podjął pracę w Kuwejcie. Stamtąd zorganizował partyzancką grupę Fatah, która atakowała Izrael. Po zajęciu Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy przez Izrael w 1967 roku, Arafat został przywódcą OWP (Organizacja Wyzwolenia Palestyny), organizacji parasolowej dla palestyńskich grup partyzanckich. Grupy te uciekały się do terroru, aby przyciągnąć uwagę świata, ale stopniowo stało się jasne dla Arafata, że będzie musiał zaakceptować państwo Izrael, aby USA były skłonne do mediacji w sporze. Zaakceptował spotkanie palestyńskich negocjatorów z Izraelczykami na tajnych negocjacjach w Oslo.
Shimon Peres
(1923-2016)
Do pojednania z Palestyńczykami
Zimą 1993 roku w stolicy Norwegii Oslo odbyły się tajne negocjacje między Palestyńczykami a Izraelczykami. Ich efektem były tzw. Porozumienia z Oslo, podpisane w Waszyngtonie w tym samym roku. Porozumienie to miało na celu pogodzenie obu narodów, przy stopniowym wycofywaniu się Izraela z okupowanych terytoriów i przyznaniu Palestyńczykom prawa do samostanowienia. Minister spraw zagranicznych Izraela Szimon Peres był odpowiedzialny za negocjacje po stronie izraelskiej, a jesienią 1994 roku podzielił się Nagrodą Pokojową ze swoim premierem Icchakiem Rabinem i palestyńskim przywódcą Jaserem Arafatem.
Szimon Peres urodził się na Białorusi. Aby uciec przed prześladowaniami Żydów tam, rodzina uciekła do Palestyny w 1934 roku. Peres studiował nauki rolnicze i wstąpił do partii syjonistycznego przywódcy Dawida Ben Guriona. Kiedy w 1948 r. siły arabskie rozpoczęły atak na nowe państwo Izrael, Peresowi powierzono główną odpowiedzialność za zabezpieczenie sprzętu wojskowego dla Izraela z zagranicy. Później zorganizował izraelski program jądrowy i jest uważany za ojca izraelskiej bomby atomowej.
Yitzhak Rabin
(1922-1995)
Od siły zbrojnej do pojednania
Yitzhak Rabin był żołnierzem, który został premierem Izraela w 1992 r. i który zrezygnował z użycia siły na rzecz negocjacji w celu osiągnięcia pokoju z Palestyńczykami. Zaakceptował porozumienia z Oslo, wynegocjowane w tajemnicy w Norwegii w 1993 roku. Izrael miał się stopniowo wycofywać z okupowanych terytoriów i przyznać Palestyńczykom prawo do samostanowienia. Porozumienie zostało podpisane w Waszyngtonie w tym samym roku, a w 1994 roku Rabin podzielił się Nagrodą Pokojową ze swoim własnym ministrem spraw zagranicznych Szimonem Peresem i palestyńskim przywódcą Jaserem Arafatem.
Rabin urodził się w Jerozolimie. Podczas II wojny światowej walczył po stronie brytyjskiej, aby zapobiec niemieckiemu podbojowi Bliskiego Wschodu. Po wojnie walczył przeciwko Brytyjczykom, ponieważ uniemożliwiali oni żydowską imigrację do Palestyny. Rabin wziął udział w wojnie przeciwko Arabom, kiedy w 1948 r. powstało państwo Izrael, i został szefem sztabu armii. W latach 70. rozpoczął karierę polityczną i rywalizował z Szimonem Peresem o najwyższe stanowiska w Partii Pracy.
Niektórzy Żydzi postrzegali porozumienia z Oslo jako zdradę, a Rabin został zamordowany przez fanatyka religijnego jesienią 1995 r.
.