Zarządzanie składnikami pokarmowymi na pastwiskach dla koni

Cooperative Extension

Dr. Joseph Heckman
Extension Specialist in Soil Fertility

Dobre zarządzanie żyznością gleby na pastwiskach wspiera zdrowie zwierząt i chroni jakość wody. Zdrowe pastwiska z gęstą pokrywą darniową mogą pomóc w osiągnięciu lepszej wydajności zwierząt, zmniejszeniu potrzeby zakupu paszy oraz zmniejszeniu odpływu składników odżywczych i erozji gleby. Dobrze zarządzane pastwiska zapewniają również estetyczną otwartą przestrzeń, którą można podziwiać. Chociaż żyzność gleby i zarządzanie składnikami odżywczymi są głównymi tematami omawianymi w tym arkuszu informacyjnym, są to tylko dwa elementy ogólnego systemu zarządzania pastwiskami, który powinien obejmować zakładanie ogrodzeń i wybiegów, wypas rotacyjny, terminowe koszenie dojrzałych traw i chwastów, stosowanie optymalnej obsady zwierząt, właściwy dobór gatunków pasz i renowację pastwisk.

Ostatnie badania pastwisk konnych w New Jersey niestety wykazały, że żyzność gleby na tych terenach jest często źle zarządzana z powodu nadmiernej obsady lub zaniedbania. Kiedy zalecana gęstość obsady koni, wynosząca od 1,5 do 2 akrów na jedno dojrzałe zwierzę, zostaje przekroczona, jakość pastwiska spada, a to może prowadzić do nadmiernej akumulacji fosforu (P) w glebie. Na większości pastwisk dla koni (72%) stwierdzono w testach glebowych poziom P powyżej optymalnego, który jest uważany za nadmierny i stanowi zagrożenie dla jakości wody. W przypadku potasu (K), 36% pastwisk dla koni wykazało w teście glebowym poziom K powyżej optymalnego, a około 19% pastwisk dla koni potrzebowało więcej K. Około jedna trzecia pastwisk dla koni wykazała poziom pH gleby znacznie poniżej zalecanego zakresu pH 6.0 do 6,5, co sugeruje, że dobre praktyki wapnowania są zaniedbywane na niektórych pastwiskach.

Powszechnym problemem w zarządzaniu składnikami odżywczymi na pastwiskach dla koni jest nagromadzenie nadmiernych poziomów składników odżywczych w glebie. Nadmierne nagromadzenie P w glebie jest najczęstszym problemem i jest szczególnie niepokojące ze względu na jego potencjalny wpływ na jakość wody. Nagromadzenie składników odżywczych jest konsekwencją kilku czynników, które są związane z charakterem branży hodowli koni: 1) pastwiska są często nadmiernie zagęszczone ze względu na ich wykorzystanie jako place ćwiczeń oprócz ich wykorzystania jako źródła paszy, 2) w przeciwieństwie do innych gospodarstw hodowlanych, które produkują i eksportują mięso lub mleko, gospodarstwa konne eksportują bardzo mało produktów, 3) większość składników odżywczych zużywanych przez pasące się konie jest zawracana z powrotem na pastwisko w postaci obornika, 4) oprócz pastwiska, większość gospodarstw konnych karmi sianem, zbożem i suplementami mineralnymi oraz używa ściółki, która jest importowana do gospodarstwa, co powoduje nadmiar składników odżywczych z obornika odkładających się na glebach pastwisk, oraz 5) konie są zazwyczaj selektywnie wypasane i słabo redystrybuują składniki odżywcze z obornika na pastwisku.

Czasami rutynowe stosowanie wspólnych (tych zawierających azot (N), P, i K) nawozów na pastwiska bez przestrzegania zaleceń testu gleby jest przyczyną gromadzenia się składników odżywczych. Próbki gleby powinny być pobierane z pastwisk dla koni, co 2 do 3 lat w celu monitorowania statusu składników odżywczych gleby. Badanie gleby służy nie tylko do kierowania aplikacją składników odżywczych na pastwiska, ale także służy jako podstawa do opracowania planu zarządzania składnikami odżywczymi w gospodarstwie. Bardzo przydatną praktyką jest prowadzenie przez lata ewidencji raportów z badań gleby w celu udokumentowania, czy plany zarządzania składnikami pokarmowymi odnoszą sukces w utrzymaniu poziomu składników pokarmowych w optymalnym zakresie i w równowadze. Jeśli na przykład w wyniku śledzenia wyników badań gleby w czasie udokumentowano, że poziom P w glebie nadal wzrasta do poziomu powyżej optymalnego, oznacza to, że istnieje potrzeba dostosowania planu gospodarowania składnikami pokarmowymi. Działania naprawcze mogą obejmować: 1) zmniejszenie gęstości obsady pastwiska, 2) zbieranie obornika końskiego z pastwiska i wywożenie go do gospodarstwa, które może wykorzystać składniki odżywcze, 3) kompostowanie obornika i sprzedaż produktu kompostowego, 4) dostosowanie suplementu mineralnego, aby podawać minimalną ilość P wymaganą dla zdrowia koni, 5) ustawienie systemu wypasu rotacyjnego, aby poprawić regenerację pastwiska i zapewnić lepsze rozprowadzanie obornika, i/lub 6) produkcję siana na sprzedaż na części pastwiska, aby obniżyć poziom P w glebie poprzez usunięcie plonów. Jeśli jednak na podstawie badań gleby zostanie udokumentowane, że poziom P w glebie spada poniżej optymalnego poziomu, wówczas można zalecić stosowanie nawozów P lub dodatkowego obornika. Ten drugi scenariusz nie jest jednak powszechny, ponieważ potrzeba lat, a może nawet dziesięcioleci usuwania plonów, aby ściągnąć P z gleby z poziomu powyżej optymalnego do zakresu poniżej optymalnego.

ZARZADZANIE GOSPODARKĄ I UTYLIZACJA NUTRIENTÓW

Odkładanie obornika przez konie na pastwisku jest główną częścią cyklu składników odżywczych. Szacuje się, że składniki odżywcze odzyskiwane w moczu i kale z paszy spożywanej przez konie to 85% P i 98% K. Widać więc, że tempo usuwania składników odżywczych z gleby przez pasące się konie jest raczej niskie. Co więcej, w typowej stadninie koni, w oborze podaje się siano, zboże i suplementy mineralne pochodzące z importu. Kiedy powstały w ten sposób obornik jest rozprowadzany na pastwisku, albo przez konie, albo rozrzucany na ziemi przez operatora hodowli koni, jego efektem netto jest akumulacja składników odżywczych w glebie.

Skuteczny plan zarządzania składnikami odżywczymi powinien kłaść duży nacisk na najlepsze wykorzystanie składników odżywczych z obornika, w przeciwieństwie do zakupionych nawozów komercyjnych, ponieważ hodowle koni w długim okresie czasu mają tendencję do akumulacji składników odżywczych, zwłaszcza P. Kiedy poziom żyzności gleby w zakresie P na pastwiskach wzrośnie do zbyt wysokiego poziomu, może to uniemożliwić stosowanie obornika i sprawić, że konieczne będzie znalezienie alternatywnych rynków zbytu dla obornika, który konie nadal generują. Tak więc, zanim zakupiony zostanie jakikolwiek komercyjny nawóz, szczególnie nawóz P, hodowca koni powinien dokładnie ocenić całkowite zasoby składników odżywczych dostępne w gospodarstwie poprzez plan zarządzania składnikami odżywczymi. Pierwszym krokiem w planowaniu zarządzania składnikami pokarmowymi jest rozpoczęcie od pobierania próbek gleby i testowania każdego pastwiska lub pola w gospodarstwie. Jeśli raport z badania gleby wskazuje na niedobór składników odżywczych lub potrzebę stosowania nawozów, należy opracować plan efektywnego wykorzystania wszelkich nagromadzonych nawozu końskiego lub kompostowanego obornika końskiego w miejsce zakupionego nawozu.

Średnia dzienna produkcja obornika wynosi około 51 funtów na 1000 funtów konia (31 funtów kału i 2,4 galona moczu). Obornik koński ma typowy skład odżywczy: 28 funtów N, 14 funtów fosforu w postaci P2O5 i 24 funty potasu w postaci K2O na tonę obornika. Obecne są również inne składniki odżywcze, które mogą przyczynić się do zwiększenia żyzności gleby i odżywiania roślin. Oprócz kału i moczu, koń produkuje dziennie od 8 do 15 funtów zepsutej ściółki. Ponieważ zawartość składników odżywczych w oborniku zależy od rodzaju paszy i materiału, z którego wykonana jest ściółka, ważne jest pobranie próbek obornika i poddanie ich analizie laboratoryjnej. Rutgers Cooperative Extension Bulletin E306 zawiera informacje o tym, jak przeprowadzić analizę obornika. Na glebach, które mogą dobrze wykorzystać N i P z obornika, dawka nawozu naturalnego lub kompostu powinna być obliczona tak, aby zaspokoić zapotrzebowanie pastwiska na N lub P. Jeśli poziom P w glebie jest niski, dawka nawozu naturalnego lub kompostu powinna być obliczona tak, aby zaspokoić zapotrzebowanie pastwiska na N, ponieważ takie zastosowanie pozwoli na budowanie żyzności gleby w zakresie P. Jeśli jednak poziom P w glebie jest już w optymalnym zakresie, dawka obornika lub kompostu powinna być obliczona tak, aby zaspokoić zapotrzebowanie pastwiska na P. Taka dawka może nie zaspokajać zapotrzebowania na N, w takim przypadku należy zastosować dodatkowe nawożenie N. Zobacz przykład jak obliczyć dawki nawozu i kompostu.

Częstym problemem na pastwiskach dla koni jest nierównomierne rozrzucanie obornika przez zwierzęta. Ustawienie systemu wypasu rotacyjnego może przynieść wiele korzyści, w tym osiągnięcie bardziej jednolitego wykorzystania paszy i dystrybucji obornika. Zaleca się również koszenie i przeciąganie padoku pod koniec każdego cyklu wypasu w celu rozprowadzenia osadów.

ZARZADZANIE GLEBAMI Z NADMIAREM FOSFORU

Na glebach, które już zgromadziły nadmiar P (Mehlich-3 P>138lbs/akr), istnieje potencjał degradacji środowiska i mogą być wymagane działania zaradcze w celu ochrony środowiska. Działania takie mogą obejmować cotygodniowe zbieranie odchodów z pastwiska oraz kompostowanie lub wywóz obornika końskiego z gospodarstwa. Brzegi strumieni i zbiorników wodnych powinny być otoczone roślinnym pasem buforowym. Innym sposobem rekultywacji jest przekształcenie pastwiska w miejsce do produkcji siana. Zbiór siana usuwa na tonę około 10-15 funtów P2O5 na akr i 30-50 funtów K2O na akr, w zależności od gatunku paszy. Można również stosować rośliny zbożowe, ale rośliny pastewne usuwają więcej P i obniżają poziom P w teście glebowym w krótszym czasie niż rośliny zbożowe. Wartości usuwania składników odżywczych dla upraw polowych i pastewnych można znaleźć w Rutgers Cooperative Extension Fact Sheet 014.

NITROGEN

Wskaźniki zastosowania azotu (N) nie są oparte na badaniach gleby. Potrzeba nawożenia azotem na pastwiskach dla koni zależy od pożądanych gatunków roślin, rodzaju gleby i celu wydajności pastwiska. Rośliny strączkowe, takie jak koniczyna biała, nie odnoszą korzyści z nawożenia N, jeśli zostały odpowiednio zaszczepione bakteriami wiążącymi N. Gatunkiem bakterii symbiotycznych, które wiążą azot atmosferyczny w guzkach korzeni koniczyny białej jest Rhizobia trifolii. Oprócz samowystarczalności w zakresie N, ruń pastwiskowa składająca się w 30 % lub więcej z koniczyny jest w stanie pokryć całe zapotrzebowanie trawy na N. Jeśli celem zarządzania pastwiskiem jest utrzymanie dobrej mieszanki koniczyny z trawą, najlepiej jest unikać nawożenia N. Nawożenie mieszanki traw z koniczyną nawozami azotowymi sprzyja wzrostowi trawy w stosunku do koniczyny. W przypadku pastwisk trawiastych, aby utrzymać wysoką wydajność trawy, konieczne jest regularne nawożenie N. Zaleca się stosowanie 150-160 lb N/akr/rok, podzielone na 3 lub więcej aplikacji: 40-50 N lb/akr w marcu przy zazielenianiu, 40-50 N lb/akr pod koniec maja lub po pierwszym pełnym wypasie, 40-50 N lb/akr pod koniec sierpnia lub we wrześniu. Ponieważ N nie jest dobrze przechowywany w glebie, najlepiej jest stosować go częściej w mniejszych dawkach. W idealnym przypadku, w systemie wypasu rotacyjnego, nawóz N należy stosować pod koniec cyklu wypasu. Po zastosowaniu nawozu konie należy bezwzględnie usunąć z pastwiska do czasu, aż deszcz zmyje nawóz z roślin i przedostanie się do gleby. Gleby o drobniejszej strukturze, takie jak glina, zwykle wymagają mniej nawozów N niż gleby piaszczyste.

FOSFOR I POTAS

Zalecenia dotyczące P i K różnią się w zależności od poziomów żyzności ujawnionych przez test gleby. W New Jersey, poziomy żyzności gleby są oparte na teście gleby Mehlich-3 i są zdefiniowane dla poziomów testu gleby: poniżej optimum (niski lub średni), optimum (wysoki) lub powyżej optimum (bardzo wysoki) w Rutgers Cooperative Extension Fact Sheet 719, „Soil Fertility Test Interpretation”. W przypadku gleb, których zawartość P lub K jest niższa od optymalnej, poziom żyzności gleby należy poprawić w ciągu kilku lat. Na glebach, które wykazują optymalną zawartość P i K, zaleca się stosowanie nawozów K, ale nie zaleca się stosowania nawozów P, aby zapobiec nadmiernemu gromadzeniu się P. Stosowanie obornika P jest jednak zalecane w przypadku gleb, których poziom P w teście glebowym mieści się w optymalnym zakresie. W przypadku gleb, na których poziom P i K w testach glebowych jest wyższy od optymalnego, nie zaleca się stosowania P i K na pastwiskach. Zalecane dawki roczne P i K dla różnych poziomów żyzności gleby podano w tabeli 1. Po upływie trzech lat należy ponownie przebadać glebę i dostosować zalecenia w oparciu o nowy wynik badania gleby. Utrzymanie optymalnego zaopatrzenia w K jest ważne dla długoterminowego przetrwania i produktywności roślin strączkowych na pastwiskach mieszanych. Nadmierny poziom K w glebie powoduje jednak obniżenie stężenia magnezu (Mg) w paszy, co może mieć negatywny wpływ na zdrowie wypasanych zwierząt. Nawóz P lub K może być stosowany samodzielnie wiosną lub jesienią lub w połączeniu z nawozem N. Zaleca się, aby konie były usuwane z pastwiska dopóki deszcz nie zmyje nawozu z roślin.

Wapnowanie

Większość gleb w New Jersey wymaga regularnego programu wapnowania w celu neutralizacji kwasowości gleby oraz dostarczenia wapnia (Ca) i magnezu (Mg). Stosowanie wapna powinno być oparte na wynikach ostatniego badania gleby. Zaleca się utrzymanie pH gleby w zakresie od 6,0 do 6,5 dla stanowisk z czystą trawą i od 6,4 do 6,8 dla stanowisk z trawami motylkowymi. Korzystne pH gleby pomaga roślinom pastewnym tolerować stres i umożliwia dobre odżywianie mineralne roślin i wypasanych zwierząt. Na podstawie pomiaru pH gleby nie można samodzielnie określić ilości materiału wapiennego, jaką należy zastosować w celu wyrównania kwasowości gleby. Ilość potrzebnego wapna zależy od struktury gleby i innych jej właściwości, które są mierzone za pomocą testu glebowego, określającego zapotrzebowanie gleby na wapno. Pomiar struktury i odczynu gleby pozwala jednak na określenie ilości wapna potrzebnego do wyrównania odczynu gleby (tabela 2). Dobór odpowiedniego materiału wapiennego zależy od potrzeby uzupełnienia w glebie Ca i Mg, co najlepiej określić na podstawie wyników badań gleby. Na glebach o wysokim poziomie Ca w stosunku do Mg i wymagających wapnowania zaleca się stosowanie wapienia dolomitowego. I odwrotnie, na glebach, które mają wysoki poziom Mg w stosunku do Ca i wymagają wapnowania, zaleca się stosowanie wapienia kalcytowego. Prawidłowo wapnowana gleba powinna mieć od 10 do 20% nasycenia Mg i od 60 do 70% nasycenia Ca w stosunku do pojemności wymiany kationów (CEC). Rutgers Cooperative Extension Fact Sheets 903 i 905 zawierają dodatkowe informacje na temat materiałów do wapnowania i praktyki wapnowania.

SULFUR

Nawożenie siarką (S) na ogół nie jest oparte na badaniach gleby. Zwykle opiera się na typie gleby, historii pola lub analizie tkanek roślinnych. Gleby piaszczyste, silnie wypłukane, o niskiej zawartości materii organicznej to gleby, które najprawdopodobniej wymagają nawożenia siarką. Na glebach, na których można się spodziewać niedoboru siarki, można zastosować 20 funtów S/akr, stosując nawozy S (siarczan magnezu, 14%S; siarczan potasu, 18%S; siarczan magnezu potasu, 23%S; siarczan wapnia, 24%S lub gips, 19%S), które dostarczają S w postaci siarczanu. Rozważ test gleby K, Mg i Ca poziomów żyzności, aby wybrać najbardziej odpowiedni nawóz S.

MANGANESE

Mangnese (Mn) jest często niedobór w grubych teksturowanych glebach południowej New Jersey, ale rzadko znajduje się niedobór w drobnych teksturowanych glebach północnej New Jersey. Jak pH gleby wzrasta, roślin dostępność gleby Mn spada. Niedobór manganu jest najbardziej prawdopodobny na pastwiskach o glebach piaszczystych, na których stosowano nadmierną ilość wapna. Koniczyna i trawy wykazujące objawy niedoboru Mn pozbawione są ciemnozielonego koloru. U roślin strączkowych z poważniejszym niedoborem obserwuje się zielone żyłki z żółknięciem pomiędzy żyłkami liścia (chloroza międzywęźli). Do identyfikacji gleb z niedoborem Mn przydatne są badania gleby i analiza tkanek roślinnych (tabela 3). Niedobór manganu jest często stałym i powracającym problemem na niektórych polach. Na ustalonych pastwiskach z potwierdzoną historią niedoboru Mn, stosowanie nawozu Mn (20 funtów Mn/akr) każdej wiosny może być konieczne, aby zapobiec nawracającym niedoborom, ponieważ długoterminowe korzyści z jednorazowego zastosowania tego składnika odżywczego w glebie są niewielkie. Preferowanym źródłem jest siarczan manganu, który zawiera 32% Mn. Chelatowe formy Mn nie są zalecane do stosowania w glebie. Dodatkowe informacje na temat odżywiania Mn i korygowania niedoborów Mn można znaleźć w arkuszach informacyjnych Rutgers Cooperative Extension 973, 632 i 568.

BORON

Gleby piaszczystego wybrzeża są najbardziej podatne na niedobór boru (B). Gleby z mniej niż 0,75 ppm B (przez ekstrakt gorącej wody lub test gleby Mehlich-3) mogą mieć niedobór B dla pastwisk z roślinami strączkowymi. Rośliny strączkowe mają większe zapotrzebowanie na B niż trawy. Nawożenie borem jest szczególnie ważne w przypadku pastwisk, na których istnieje zainteresowanie utrzymaniem lucerny w mieszance pastwiskowej. W zależności od wyników badań gleby, dla lucerny może być zalecane stosowanie od 1 do 2 funtów B/akr. Ponieważ nadmiar B może powodować uszkodzenia roślin, należy uważać, aby nie przekroczyć zalecanej dawki. Bor generalnie nie jest zalecany na pastwiskach trawiastych. Patrz Rutgers Cooperative Extension Fact Sheet 873 w celu uzyskania dodatkowych informacji na temat B.

MOLYBDENUM

Bakterie wiążące azot wymagają molibdenu (Mo). Gleby New Jersey generalnie zawierają wystarczającą ilość Mo, ale jego dostępność jest silnie uzależniona od pH gleby. Wapnowanie kwaśnych gleb do właściwego pH gleby (6,5) do produkcji pastwisk znacznie poprawi dostępność Mo. Molibden może być stosowany wraz z zabiegiem inokulacji nasion w dawce 1 uncja Mo na 10 funtów nasion, ale Mo nie jest generalnie konieczny dla roślin uprawianych na dobrze wapnowanych glebach. Dodatkowe informacje na temat Mo można znaleźć w Rutgers Cooperative Extension Fact Sheet 972.

IRON, ZINC, COPPER, AND CHLORIDE

Dobór żelaza, cynku, miedzi i chlorków nie jest powszechny w przypadku pastwisk na glebach stanu New Jersey. Odnieś się do Rutgers Cooperative Extension Fact Sheets 971, 721, 720, i 974 w celu uzyskania dodatkowych informacji na temat tych mikroelementów.

HORSE MANURE

Obornik koński jest nawozem organicznym o niskiej zawartości składników pokarmowych. Jego ekwiwalent nawozowy można obliczyć na podstawie analizy obornika w następujący sposób:

Ekwiwalent nawozowy azotu (NFE)

= (% organicznego N w oborniku x A) + % nieorganicznego N w oborniku

Uwaga: % nieorganicznego N = % nielotnego amonowego N + % azotanowego N

A = frakcja organicznego N, który staje się dostępny dla roślin, 0.3 dla obornika końskiego z małą ilością materiału ściółkowego i 0,2 dla obornika końskiego ze ściółką z wiórów drewnianych.

W przeciwieństwie do azotu, cały P i K w oborniku jest dostępny dla roślin w pierwszym roku po zastosowaniu obornika.

Równoważnik nawozu fosforowego (P2O5)

= % całkowitego P2O5 w oborniku końskim

= % całkowitego P w oborniku końskim x 2.29

= (% x 2000 = lbs P2O5/tonę)

Równoważnik nawozu potasowego (K2O)

= % całkowitego K2O w oborniku końskim

= % całkowitego K w oborniku końskim x 1.2

= (% x 2000 = lbs K2O/tonę)

„Typowy” ekwiwalent nawozowy obornika końskiego o zawartości 37% części stałych wynosi:

0,45 – 0,3 – 0,5 dla N – P2O5 – K2O

lub 1,22 – 0.81 – 1.35 w przeliczeniu na suchą masę.

(Ponieważ ekwiwalent nawozowy obornika końskiego może się znacznie różnić, ważne jest, aby przy określaniu dawek stosować wartości oparte na analizie obornika.Dodatkowe informacje na temat gospodarowania obornikiem końskim można znaleźć w arkuszu informacyjnym Rutgers Cooperative Extension FS036, Horses and Manure.

KOMPOST Z OBORNIKA KONNEGO

Kompost z obornika końskiego, stosunkowo stabilny materiał podobny do próchnicy, jest produktem tlenowego rozkładu biologicznego obornika w podwyższonej temperaturze. Kompostowanie obornika zmniejsza stężenie i dostępność azotu dla roślin. Równoważniki nawozowe kompostu z obornika końskiego określa się w następujący sposób:

Równoważnik nawozowy azotu (NFE)

= (% organicznego N w kompoście x 0,1) + % nieorganicznego N w kompoście

Zakłada się, że wszystkie P i K w kompoście są dostępne dla roślin w pierwszym roku po zastosowaniu kompostu.

Równoważnik nawozu fosforowego (P2O5)

= % całkowitego P2O w kompoście

= % całkowitego P w kompoście x 2,29

Równoważnik nawozu potasowego (K2O)

= % całkowitego K2O w kompoście

= % całkowitego K w kompoście x 1.2

Typowy równoważnik nawozowy kompostu z obornika końskiego, który ma 60% suchej masy, wynosi:

1,2 – 0,24 – 0,52 dla N – P2O5 – K2O

lub 2,0- 0,4 – 0,87 w przeliczeniu na suchą masę.

(Ponieważ równoważnik nawozowy kompostu może się znacznie różnić, ważne jest, aby do określania dawek nawozowych stosować wartości oparte na analizie chemicznej.)

Właściwie skompostowany obornik daje stosunkowo suchy, stały materiał, który najlepiej stosować jako poprawkę do gleby, a nie jako nawóz, ponieważ kompost jest bogaty w ustabilizowaną materię organiczną i ma niższe stężenie N niż surowy obornik. Jednakże maksymalna dawka powinna być oparta albo na równoważniku nawozowym kompostu, albo na wymogach nawozowych uprawianych roślin, w zależności od tego, które z nich są najbardziej rygorystyczne. Kompost, który zawiera niekompletnie rozłożone wióry drzewne może spowodować unieruchomienie N w glebie i wywołać tymczasowy niedobór N w roślinach.

ZAKŁADANIE PASTERSTWA Z TRAWY – PRZYKŁADOWE OBLICZENIE DAWKI AGRONOMICZNEJ OPARTEJ NA N

Przykładowo, zakłada się, że pastwisko z trawy założone wczesną jesienią ma zapotrzebowanie na 60 funtów N/akr. Obornik koński zostałby zastosowany pod koniec sierpnia i włączony do uprawy natychmiast po rozrzuceniu. Nasiona trawy zostaną zasiane wkrótce potem. Zakładamy, że poziom żyzności P i K w testach glebowych nie jest powyżej optymalnego zakresu, który wykluczałby stosowanie obornika. Dla tego przykładu, obornik koński ma, w oparciu o analizę obornika, równoważnik nawozowy wynoszący:

0,45 – 0,3 – 0,5 dla N – P2O5 – K2O

Dostępny N – P2O5 – K2O na tonę obornika wynosi: 9 – 6 – 10.

Aplikacja 6.7 ton obornika dostarczy 60 – 40 – 67 funtów N – P2O5 – K2O na akr.

Użycie obornika zrównoważy potrzebę stosowania nawozów chemicznych z możliwym wyjątkiem miejsc o bardzo niskim poziomie żyzności P i K.

Alternatywnie, wiosenny wysiew trawy na pastwisku może wykorzystać 160 funtów N/akr w ciągu sezonu wegetacyjnego. W tym przypadku zastosowanie 17,8 ton obornika dostarczyłoby 160 – 107 – 178 funtów N – P2O5 – K2O na akr. Przykłady te zakładają, że uprawa lub orka jest wykonywana bezpośrednio po zastosowaniu obornika, aby zapobiec znacznej utracie lotnego N.

PIELĘGNACJA PASTERSTWA TRAWY – PRZYKŁADOWE OBLICZENIE STAWKI AGRONOMICZNEJ OPARTEJ NA N

Przykładowo zakłada się, że ustanowione pastwisko trawiaste ma roczne zapotrzebowanie na 150 do 160 funtów N/akr, ale tylko 1/3 całkowitej ilości N powinna być stosowana w cyklu rotacji pastwiska. Obornik koński zostanie rozrzucony na powierzchni pastwiska. Zakładamy, że poziom żyzności P i K w testach glebowych nie mieści się w wyżej wymienionym optymalnym zakresie, co wyklucza stosowanie obornika. Obornik powinien być stosowany wczesną wiosną, gdy rozpoczyna się wzrost roślin lub bezpośrednio po zakończeniu cyklu rotacji pastwiska. Ponieważ obornik nie jest wprowadzany do gleby, tylko około 20% zastosowanego N jest dostępne do wykorzystania przez rośliny pastwiska. W związku z tym, aby dostarczyć zalecaną ilość N, potrzeba dwa razy więcej ton obornika.

Dla tego przykładu obornik koński ma równoważnik nawozowy:

0,45 – 0,3 – 0,5 dla N – P2O5 – K2O

Zużycie N – P2O5 – K2O na tonę obornika wynosi: 9 – 6 – 10, ale dostępny N – P2O5 – K2O na akr wynosi 1.8 – 6 – 10

Zastosowanie 27 ton obornika dostarczy 49 – 162 – 270 funtów N – P2O5 – K2O na akr.

Użycie obornika zrównoważy potrzebę stosowania jakichkolwiek nawozów chemicznych.

Gdy obornik koński jest stosowany corocznie na pastwisku, pewna ilość resztek N będzie dostępna każdego roku z poprzednich zastosowań. Ilość N dostępnego w kolejnych latach z poprzednich zastosowań obornika może być oszacowana przy użyciu współczynników dostępności pozostałości. W przypadku obornika końskiego zakłada się, że 8% całkowitego organicznego N zastosowanego wraz z obornikiem w pierwszym roku będzie dostępne w drugim roku, a 4% pierwotnego całkowitego organicznego N będzie dostępne w trzecim roku. Na przykład, jeśli 20 ton obornika zawierającego 0,4% organicznego N jest zastosowane w 2006 roku, szacunkowo 12,8 funtów N/akr powinno być zapisane w roku 2007 i 6,4 funtów N/akr w 2008 roku.

PASZE, NUTRIENTS I JAKOŚĆ WODY

Wysokiej jakości pastwiska pomagają chronić jakość wody w strumieniach i jeziorach poprzez zmniejszenie erozji gleby i spowolnienie odpływu składników odżywczych. Pastwiska, które są nadmiernie obsadzone i nadmiernie wypasane, pozostawiają glebę podatną na erozję, a to przyczynia się do degradacji jakości wody. Azot i fosfor, pochodzące z obornika, kompostu lub nawozów chemicznych, są składnikami pokarmowymi, które budzą największe obawy ze względu na ich potencjalny negatywny wpływ na jakość wody. Aby zminimalizować odpływ składników odżywczych z obornika, kompostu i nawozów chemicznych, nie powinny być one stosowane w odległości mniejszej niż 50 stóp od zbiorników wodnych na terenach o nachyleniu mniejszym niż 8% i w odległości mniejszej niż 100 stóp na terenach bardziej stromych, chyba że zostały włączone do gleby. Nie należy również dopuszczać do wzrostu poziomu żyzności gleby do poziomu powyżej optymalnego. Obornik i kompost nie powinny być stosowane na glebach o klasyfikacji V, VI, VII lub VIII, zgodnie z definicją Departamentu Rolnictwa Stanów Zjednoczonych – Natural Resource and Conservation Service (USDA-NRCS).

© 2007 Rutgers, The State University of New Jersey. Wszelkie prawa zastrzeżone.
W celu uzyskania pełnej listy naszych publikacji odwiedź stronę www.njaes.rutgers.edu marzec 2007
Agencje współpracujące: Rutgers, The State University of New Jersey, U.S. Department of Agriculture oraz County Boards of Chosen Freeholders. Rutgers Cooperative Extension, jednostka Rutgers New Jersey Agricultural Experiment Station, jest dostawcą programu równych szans i pracodawcą.