Tło i cel: Techniki translacyjnej mobilizacji są często stosowane przez fizykoterapeutów jako interwencja dla pacjentów z ograniczonymi zakresami ruchu (ROMs). Brakuje jednak konkretnego, eksperymentalnego poparcia dla takiej praktyki. Celem pracy była ocena wpływu symulowanej grzbietowej i brzusznej mobilizacji translacyjnej (DTM i VTM) stawu ramienno-głowowego na rotacyjne i abdukcyjne ROM.
Metody: Do badań wykorzystano 14 świeżo zamrożonych próbek barku od 5 mężczyzn i 3 kobiet (średni wiek=77,3 lat, SD=10,1, zakres=62-91). Każda próbka została poddana 5 powtórzeniom DTM i VTM w płaszczyźnie łopatki symulowanej przez system do badań materiałowych (MTS) w pozycji spoczynkowej (40 stopni abdukcji w neutralnej rotacji) oraz w końcowym zakresie abdukcji z siłą 100 N. Abdukcja i rotacja były oceniane jako główne miary wyników przed i po każdej procedurze mobilizacji wykonanej i monitorowanej przez MTS (abdukcja, 4 N m) i przez serwomotor dołączony do tłoka siłownika MTS (rotacja przyśrodkowa i boczna, 2 N m).
Wyniki: Stwierdzono zwiększenie ROM abdukcyjnego zarówno dla DTM (średnia=2,10 , SD=1,76 ) jak i VTM (średnia=2,06 , SD=1,96 ) w pozycji końcowej. Nie stwierdzono zmian w pozycji spoczynkowej po zastosowaniu tej samej procedury. Stwierdzono również niewielki wzrost ROM w rotacji bocznej po VTM w pozycji spoczynkowej (śr=0,90 , SD=0,92 , t=3,65, P=,003) oraz ROM w rotacji przyśrodkowej po DTM (śr=0,97 , SD=1,45 , t=2,51, P=,026) w końcowym zakresie abdukcji.
Dyskusja i wnioski: Wyniki wskazują, że zarówno procedury DTM jak i VTM zastosowane w końcowym zakresie abdukcji poprawiły zakres ruchu abdukcyjnego kości ramiennej. Czy zmiany te skutkowałyby poprawą funkcji, nie można było określić ze względu na użycie modelu kadawerowego.