Prawo kanoniczne jest najstarszym nieprzerwanie działającym systemem prawnym w świecie zachodnim. Jest to wewnętrzny system prawa w Kościele Katolickim, który respektuje prawo cywilne, tak długo jak prawo cywilne nie jest w konflikcie z tym, co Kościół uważa za sprawiedliwe i moralne. Obecnie obowiązujący Kodeks Prawa Kanonicznego został promulgowany w 1983 roku przez papieża Jana Pawła II. Kodeks z 1983 roku jest rewizją poprzedniego Kodeksu z 1917 roku. Rewizja była bezpośrednim rezultatem Soboru Watykańskiego II (1962-65), a celem procesu rewizji było przełożenie nauczania Soboru Watykańskiego II na Kodeks z 1983 r.
W Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 r. znajdują się 1752 kanony (prawa), które obejmują znaczną część prawa kościelnego, ale są też inne prawa, normy, nakazy i zasady wymienione w innych miejscach. Drugie prawo lub kanon Kodeksu z 1983 roku stwierdza, że „w większości” Kodeks nie definiuje obrzędów liturgicznych ani sposobu ich sprawowania. Normy te znajdują się na początku oficjalnych ksiąg obrzędów liturgicznych. Istnieją także nakazy wydane w obrębie danej diecezji, które są przestrzegane w tejże diecezji, a które mogą różnić się od nakazów w innej, pobliskiej diecezji (np. wiek do bierzmowania). Zakony/zgromadzenia zakonne posiadają regułę generalną, która zawiera wiele przepisów dotyczących wewnętrznego zarządzania zakonem i ochrony jego członków. Reguły te nie mają zastosowania do członków diecezji, którzy nie są członkami lub nie starają się być członkami zakonu/zgromadzenia.
Pierwszy kanon (prawo) w Kodeksie z 1983 r. może wydawać się nieco zagmatwany i dotyczy mniejszej liczby członków diecezji San Jose niż drugi kanon (powyżej), który dotyczy nas wszystkich. Mimo to pierwszy kanon jest bardzo ważny. Brzmi on: „Kanony niniejszego Kodeksu odnoszą się tylko do Kościoła łacińskiego”. Kościół łaciński jest tym, który zdecydowana większość katolików amerykańskich może uważać za synonim Kościoła katolickiego, ale Powszechny Kościół Katolicki jest większy niż Kościół łaciński. Istnieją wschodnie odmiany Katolickiego Kościoła Powszechnego, które są lojalne wobec władzy papieskiej, ale same są uważane za kościoły. W granicach geograficznych diecezji San Jose istnieje pięć katolickich Kościołów wschodnich, z których każdy ma swoich biskupów poza terytorium diecezji San Jose, chociaż biskup San Jose nadal sprawuje nad nimi nadzór: Bizantyjski (Ruski) Kościół Katolicki, Melkite-Grecki Kościół Katolicki, Syro Malabarski Kościół Katolicki, Chaldejski Kościół Katolicki i Ukraińsko-Grecki Kościół Katolicki. Są też inne, ale nie w naszej diecezji. W 1990 r. papież Jan Paweł II promulgował Wschodni Kodeks Prawa Kanonicznego, który zawiera kanony dla tych Kościołów Wschodnich. Tak więc istnieją dwa kodeksy prawa kanonicznego z wieloma podobieństwami, ale Kodeks Wschodni był potrzebny, aby uhonorować odrębne tradycje tych Kościołów Wschodnich, które są katolickie, ale nie „łacińskie”. Mam nadzieję, że to wyjaśnia pierwszy kanon (prawo) w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 r.
Oba kodeksy prawa kanonicznego obejmują wiele obszarów posługi kościelnej, a wiele z tych praw jest bardzo duszpasterskich. Istnieją rozdziały o sakramentach, parafiach, diecezjach, edukacji katolickiej, zakonach, własności dóbr, ochronie praw i karach kościelnych – by wymienić tylko kilka. Oba kodeksy prawa kanonicznego są dostępne w Internecie. Aby zrozumieć wiele z kanonów konieczny jest komentarz (np. New Commentary on the Code of Canon Law, wyd. Beal, Coriden i Green, 2000). Można też zadzwonić do kanonistów pracujących w Trybunale naszej diecezji.
Wreszcie, ostatni kanon Kodeksu z 1983 roku jest czasami nazywany Najwyższym Prawem Kościoła. Ostatnia część tego ostatniego kanonu mówi: „…należy mieć przed oczyma zbawienie dusz, które zawsze musi być najwyższym prawem w Kościele.”
.